خانه پدری و خاطرات کودکی در اشعار لامارتین و شهریار

دوران کودکی برهه‌ای سرشار از خاطره‌هاست که رویدادهای‌ گوناگون آن تا پایان عمر انسان در نهانخانهء ذهن او باقی می‌ماند.شیرینی این‌ خاطرات به حدی است که یاد آنها احساسی از حسرت و اندوه در روح انسان بر جای می‌گذارد.خانهء پدری،به عنوان محل وقوع این رخدادها و شکل‌گیری این‌ خاطره‌های،نقش ویژه‌ای در تداعی آنها دارد،زیرا هر کنجی از آن صحنه‌هایی از این رویدادها را در خود ثبت و ضبط کرده است. این دو مضمون،هر بار که در اشعار و زندگینامه‌های شعرا و نویسندگان ملتهای گوناگون به رشتهء نگارش درآمده است،مهمترین محل‌ عطف توجه پدیدآورندگان آنها بوده است.بررسی و مقایسهء این آثار که وجوه‌ اشتراک و افتراق آداب و رسوم،و به طور کلی فرهنگهای خانوادگی و اجتماعی‌ این ملت‌ها را در اعصار مختلف نشان می‌دهد،می‌تواند،در بحث ادبیات‌ تطبیقی،بخش عمده‌ای را به خود اختصاص دهد. در این نوشته کوشیده‌ایم تا این دو مضمون را در اشعار دو شاعر نامدار ایرانی و فرانسوی،شهریار و لامارتین،مورد مطالعه و مقایسه قرار دهیم.